Bogota jest ogromna i wiele tam się dzieje, więc w pewnym momencie mamy ochotę odpocząć. Postanawiamy pojechać do miasteczka oddalonego od stolicy jakieś 4 godziny jazdy autobusem. Villa de Leyva jest podobno jednym z obowiązkowych punktów, jeśli chodzi o atrakcje dookoła Bogoty. Będąc tam, łatwo przekonać się, dlaczego – ale najpierw zaglądamy jeszcze do Tunji. Według Wikipedii, mieszka tam około 170 tysięcy mieszkańców i właściwie… nie ma tam nic ciekawego.

Jak dogadać się w Kolumbii

Wszyscy napotkani po drodze turyści żalą nam się, że każdy miejscowy przechodzi na angielski, kiedy słyszą, że hiszpański nie jest ich językiem. My, jakimś cudem, spotykamy się z zupełnie inną reakcją.

Pierwszego dnia w Ameryce Południowej mamy niemały problem z dogadaniem się w hostelu. Co prawda dwie z nas mówiąc trochę po hiszpańsku, ale rzeczywistość okazuje się jakby trudniejsza. My nie rozumiemy ich hiszpańskiego – a oni naszego angielskiego. Nadrabiają za to uśmiechem i zapewniają nas, że to, że nie mogą znaleźć klucza do naszego pokoju wcale nie jest problemem. (Pierwszej nocy zastawiamy drzwi krzesłem a plecaki przypinamy kłódkami do łóżka. Ale szybko przyzwyczajamy się do tej sytuacji. Drzwi do hostelu mają ze trzy zasuwy, a o każdej porze dnia i nocy wszystkiego pilnuje pani, której lepiej nie podpaść.)

O ludziach Bogoty – dlaczego należy wystrzegać się panów w garniturach

W Bogocie życie toczy się powoli. Nasz hostel znajduje się w dzielnicy historycznej i kiedy tylko wychodzimy na ulicę, widzimy mnóstwo ludzi. Blisko jest plac na którym spotyka się okoliczna młodzież – siedzą na ławkach, murkach, chodniku, wszędzie gdzie się da. Przechodząc obok jednej z grupki, wyraźnie czujemy zapach marihuany, ale mamy wrażenie, jakby nikt się tym nie przejmował.

Od właścicielki hostelu (która mówi po angielsku, a którą poznajemy dopiero drugiego dnia) dowiadujemy się które dzielnice Bogoty są względnie bezpieczne, gdzie lepiej być ostrożnym, a którymi ulicami wcale nie chodzić. Mówi nam też o panach w garniturach – oni są najbardziej niebezpieczni. Niby tacy eleganccy, ale trzeba na nich uważać, bo tylko takich udają. Jeśli mamy spytać się o drogę, już lepiej podejść do żebraka niż do takiego pana.

Panów w garniturach jest rzeczywiście dużo. Siedzą na ławkach i czytają gazety, chodzą samotnie, czasami w grupach. Jedni wyglądają jakby ich strój dopiero został zakupiony, ale są też tacy, którzy musieli wyciągnąć go z szafy po latach nieużywania.

Stolica wypełniona policjantami

Jeden z dni naszego pobytu w Bogocie to 1 maja. Jak się okazuje, Kolumbijczycy urządzają z tej okazji protest. Wszystkie muzea są wtedy zamknięte, a w mieście roi się od policjantów i żołnierzy, ubranych w różnokolorowe mundury, z tarczami i bronią. Trochę dlatego, że nie mamy co robić, a trochę, ponieważ przecież musimy zrobić zdjęcia, wybieramy się do samego centrum tego wydarzenia. Protest właśnie się zaczyna, otoczeni przez ścianę policjantów stoją ludzie w kolorowych koszulkach. Są wśród nich dzieci z balonami i dorośli trzymający transparenty z napisami „chcemy lepszych warunków życia.” Więc właściwie… walczą o to samo, co wszędzie. Masa ludzi powoli rusza główna ulicą i ciągnie się jakby w nieskończoność. Wydaje nam się, że cała ludność Bogoty się tu zebrała.

Stoimy między policjantami i zmieniamy obiektyw w aparacie, żeby móc w lepszy sposób uchwycić to, co się tam dzieje. Największe wrażenie robi na nas sposób w jaki tego pilnują. Podchodzimy do grupy policjantów, stojących równo wzdłuż krawężnika i pytamy po hiszpańsku „możemy zrobić zdjęcie?”. Jeden z nich kiwa z uśmiechem głową, a potem, kiedy się przed nimi ustawiamy (bo przecież chcemy mieć fotografię z nimi a nie tylko ich), zaczyna coś mówić. Dalej się uśmiecha, ale powtarza „no, no”. W końcu okazuje się, że samych możemy ich fotografować, ale robić sobie z nimi zdjęć już nie.

Okrążamy główny plac Plaza de Armas, gdzie ma odbyć się finał protestu i robimy zdjęcia prawie każdemu napotkanemu na drodze policjantowi czy żołnierzowi. Wszyscy się zgadzają – niektórzy, kiedy mają obiektyw przed samym nosem, ładnie się uśmiechają, a inni jakby udawali, że go nie widzą.

Kiedy wreszcie możemy się dostać na Plaza de Armas, jedynymi pozostałościami po niedawnej demonstracji są ważne budynki ogrodzone i osłonięte siatką. Na innych widać rozpryśniętą farbę kulek od paintballa, a na chodniku jest mnóstwo napisów. Jest niemal zupełnie pusto – nawet wszędobylskich gołębi jest jakby mniej, a placem chodzą smutni sprzedawcy lodów ze swoimi wózkami – cały czas dzwonią dzwoneczkiem, ale i tak nikt do nich nie podchodzi. Spokój ten co chwila zakłócają przemaszerowujące kolumny policjantów wracających ze służby.

Tam, gdzie zbiera się całe życie Bogoty

Niedługo potem znajdujemy się na głównej ulicy – tam teraz toczy się całe życie. Tutaj sprzedawcy lodów nie wyglądają już tak smutno. Towarzyszą im wózki z arbuzami, różnymi napojami i przekąskami. Na wózku inwalidzkim siedzi pan, chyba były żołnierz, a dwóch mężczyzn ciągnie cały swój dobytek na dużym wozie – ciekawe czy sami wiedzą, gdzie idą.

Na ulicy organizowane są zabawy ze świnkami morskimi. Polegają na tym, że ustawione na ulicy są jakby domki, a parę kroków dalej siedzi grupa świnek, przytulonych do siebie i trzęsących się ze strachu. Zgromadzeni dookoła ludzie obstawiają do którego domku wbiegnie świnka, kładąc na nim monetę. Wygrany zgarnia wszystko. Widowiska cieszą się ogromną popularnością, idąc dalej co chwila je widzimy i przy każdym gromadzi się tak samo dużo osób. Jest to jeden z niewielu przypadków w Kolumbii, gdzie zwierzęta są w ten sposób wykorzystywane.

Tłumy ludzi idą w jedną i drugą stronę. Niektórzy zatrzymują się przy atrakcjach, inni wchodzą do sklepów, albo po prostu stoją w grupkach i rozmawiają. Tutaj już nie ma ani jednego policjanta – zauważamy to po dłuższym czasie. Trochę przestraszone tą sytuacja oddalamy się od zgiełku i wracamy do hostelu innymi, pustymi ulicami.

Bogota… wcale nie taka niebezpieczna?

Pewnego razu, kiedy słońce już dawno ustąpiło miejsca gwiazdom, zauważamy wyjątkowo urokliwe miejsca – oczywiście musimy je sfotografować. Podczas gdy dwie z nas wyciągają aparaty, reszta rozgląda się w poszukiwaniu podejrzanych ruchów. Niemalże od razu zza rogu wychodzi dziwnie ubrany mężczyzna, a samochód z piskiem opon zatrzymuje się tuż obok nas. Czujemy się trochę jak w jakimś thrillerze, zastygamy w bezruchu czekając co się wydarzy. Ale nic się nie dzieje. Chwilę potem już nas tam nie ma, zostawiamy nocne towarzystwo samemu sobie, ucieszone, że nasze aparaty jednak nie zmieniły właścicieli. Podczas naszego wyjazdu nikt nas nie utwierdza, żerzeczywiściejest tu tak niebezpiecznie.

Kontrastowa stolica Kolumbii – porządek i chaos w jednym miejscu

Bogota jest pełna kontrastów. Pierwszym co mnie zadziwia to to, że ulice ułożone są w geometryczną siatkę (czasem mniej, a czasem bardziej równą) i każda z nich ma swój numer. Ulica pierwsza, druga… Albo aleja. Teoretycznie łatwo się tutaj odnaleźć, przynajmniej kiedy patrzy się na mapę. Z drugiej strony, w mieście panuje bałagan – wszyscy sprzedają wszystko. Wszędzie. Na targach, przeznaczonych specjalnie dla turystów, roi się od kolorów. Można tam znaleźć różnego rodzaju pamiątki: torebki, hamaki, biżuterię, buty. Jest też kawa w czekoladzie, krojone przez panią przy wózku świeże owoce i herbata z koki – próbujemy jej parzonej na miejscu i kupujemy mały zapas na później. Chociaż na miejscu można raczyć się nią do woli  i potem często pomaga nam w przezwyciężeniu wysokościowych dolegliwości, to należy pamiętać, że do walizki jej ze sobą zbierać nie można. Nawet tej w saszetkach albo ukrytej jako jeden ze składników czekolady, bo można się zdziwić, kiedy czujny węch lotniskowego psa wyczuje coś podejrzanego w naszym bagażu.

Kolorowe ulice Bogoty i wycieczka rowerowa

Stolica Kolumbii jest nadzwyczaj kolorowa i to nie tylko dzięki targom. Na każdym kroku można zauważyć na murach i ścianach budynków graffiti, wszystkie są niezwykle kolorowe, mają mnóstwo szczegółów i duża część z nich niesie ze sobą jakieś głębsze przesłanie. A nawet kiedy ich nie ma, to są barwne ściany. Idziemy ulicą i widzimy: różowy, zielony, niebieski, żółty… a czasami nawet w kropki  i inne wzory.  Oglądając potem zdjęcia aż trudno uwierzyć, że nikt tego na fotografiach nie przemalował.

Podczas jednego dnia naszego pobytu w Bogocie, wybieramy się na wycieczkę rowerową. Niby ma to być wyprawa po całej stolicy, ale momentami wydaje mi się, że jeździmy od jednego graffiti do drugiego, a przewodnik (wyglądający trochę jak żebrak wzięty z ulicy ale z ogromną wiedzą) opowiada nam historie o kolejnych malunkach. Mamy wtedy okazję poczuć  jak jeżdżą Kolumbijczycy, a także na własnym języku poczuć różnicę pomiędzy tą dobrą kawą (i eksportowaną do innych krajów), a tą gorszą, którą miejscowi zadowalają się u siebie.

Na koniec odwiedzamy owocowy targ – tym razem w zupełności lokalny. Kolorów jest tutaj tak samo dużo jak na tym z pamiątkami dla turystów, ale dodatkowo, możemy tę różnorodność poczuć jeszcze zmysłami zapachu i smaku. Dostajemy to spróbowania owoc po owocu, aż jeden z nich tak nam smakuje, że kupujemy sobie parę jego sztuk na wieczór. A sprzedająca pani ostrzega nas „nie jedzcie więcej niż pół na raz, bo cały dzień spędzicie w łazience”.

I jak tu pamiętać, że Bogota jest niebezpieczna, kiedy na każdym kroku kusi, aby wyciągnąć aparat?